prawa zachowania
Encyklopedia PWN
określenie zasiedlonego odcinka terenu, stanowiącego historycznie ukształtowaną jednostkę osadniczą, której ludność zajmuje się głównie pracą na roli i czerpie z tej pracy podstawy egzystencji, co nadaje pojęciu „wieś” również znaczenie kategorii ekonomiczno-społecznej; w przenośni — warstwa chłopska (chłopi).
cecha zachowania się człowieka polegająca na sprzeczności tego zachowania z normą prawną;
demografia
dyscyplina naukowa, która podejmuje badania zjawisk ludnościowych, zmierzające do wykrycia prawidłowości, którym te zjawiska podlegają.
[gr. dḗmos ‘lud’, gráphō ‘piszę’],
Drakon, żył w VII w. p.n.e.,
prawodawca ateński, który 621 p.n.e. miał skodyfikować prawa polis;
mobbing
prawo działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu go lub zastraszaniu.
[ang. mob ‘tłum’, ‘motłoch’, mobbing ‘napadać na kogoś’, ‘zaczepiać’, ‘nagabywać’, ‘atakować’],
Platon, właśc. Arystokles, gr. Plátōn, Aristoklḗs, łac. Plato, Aristocles, ur. ok. 427, prawdopodobnie w Atenach (wg niektórych świadectw na wyspie Eginie), zm. 347 p.n.e., Ateny,
jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnych Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej.
